Via de schrijver leer je over “Het rode boek” van de Zwitserse psychiater en psycholoog Carl Jung (1875-1961, grondlegger van de analytische psychologie), een psychologisch en eerder spiritueel mystiek werk met als oorspronkelijke titel “Liber Novus” en dat in feite zijn eigen verslag is van de geestelijke crisis die hij zelf doormaakte, en zijn eigen analyse daarover van een paar jaar later. Wie weet betrap ik twee tieners op lonkende blikken, zie ik de dans van de wind in de bomen daarbuiten, ruik ik in een jeugdherinnering die ene bloem op die Spaanse patio terug. But the book wakes you up from the cosy capitalist nightmare you created for yourself and I feel like it softened me, allowed me "to face what is in ourselves", led me out of my disconnection to the world and the people around me. Hoe gedetailleerder zij naar zichzelf kijken en hoe eerlijker ze dat beschrijven, hoe universeler hun boodschap; schrijven ze zelf en daar raken ze meteen nagels met koppen. Faber Members get access to live and online author events and receive regular e-newsletters with book previews, promotional offers, articles and quizzes.

This is a book of the sort „my publisher asked me to contribute to this line of essays although I don’t really know what to say. Dat het mij wat concrete tips heeft meegegeven om weer meer open te staan voor mezelf en voor anderen. Brand New Ancients", their self-performed epic poem to a live score, won the Ted Hughes Award 2012 and the Herald Angel at Edinburgh Fringe.It is worth reading this book just to consider the impact such chance encounters are able to create. To me, this was a very superficial text riddled with commonplaces like “put down your phone, listen to the birds” when it could have been a lot more. ACT Contact / FAQ About Events / Videos Merch / Subs Sign in/up On Connection Tempest, Kae More by this author. I listened to most of it when running through the streets of my city covered with semi-darkness, and throughout the run, I was thinking that the world might not be completely doomed yet, if there are artists as human and gentle as Kae Tempest. Menselijkheid, kwetsbaarheid, mildheid voor jezelf ook als je faalt of ‘valt’, open staan voor elkaar, en open staan voor het leven zijn elementen die in verschillende vormen terugkeren.

Leven is leren dus als ik op mijn sterfbed lig te ijlen over India, water en connectie dan weet je waar het vandaan komt. Kae Tempest challenges your thoughts in the least judgmental way and then gently guides your digestion of what you’ve just read. Alleen smeert de Britse er een dikke laag mildheid op: graaf onder het oppervlak, bemerk pracht in lelijkheid, beschouw je medemens waarlijk als ‘mede mens’ en rem de verzwelgende golf koopwoede, afgunst, zelfhaat, hunkering af, maar… wees niet te streng voor jezelf. Anyone who has seen Tempest live has likely witnessed their talent for sparking connection, even if they insist this is a mysterious, unreliable thing. Un llamamiento al oyente, al lector, al público como conductores necesarios para la transmisión de la potencia de una obra.I tried multiple times to give people a general idea of what this book is about, and I failed every time. Hoewel creativiteit en hun leven als muzikante en woordenaar de rode draad lijken te vormen, gaat het essay over de kunst van het leven. While reading this I realised my numbness, how I suffered from it, how I staggered through my life, unaware of who I am, who I want to be, what my values are, if I live by what I think I believe.

I’m not sure what I was expecting in terms of the content, but I was a bit disappointed with what I got.Dat de tijd afwisselend als het slijmspoor van een slak en de vleugelslag van een kolibrie kan tikken en jij zelf mee het tempo kunt bepalen. In this urgent and incisive pamphlet, Kae Tempest leads the reckoning against this system, placing our legacy in our own hands. Creativity holds the key: the ability to provide us with internal and external connection, to move us beyond consumption, to allow us to discover authenticity and closeness to all others, to deliver us an antidote for our numbness. One of the bits that has stuck with me the most - “No one really cares about what you said or how you said it. Remove these key elements, and all that's left is a collection of phrases that hover around a few themes (creativity, mindfulness, introspection and self-awareness, empathy) and carry some weight and emotion, but that ultimately fail to directly address any of these themes or make any concrete points.